Boerenbedrog: De Oostvaardersplassen zijn uitgelopen op een moreel fiasco

Het experiment Oostvaardersplassen is mislukt, als je de maatstaven betreffende de dierwelzijnsethiek van de natuurverenigingen zou hanteren. Maar die houden er wat dierwelzijn betreft nogal tegenstrijdige opvattingen op na. Worden dieren gefokt en geslacht voor de voedselproductie, dan verdient een dier een veel beter leven, volgens de natuurverenigingen. Wordt een dier echter ingezet om natuur te onderhouden, dan mag een dier een vreselijke lijdensweg ondergaan. Dan opeens zijn stress, honger en pijn van een andere morele orde.

Natuurverenigingen hebben nogal eens de neiging dieren te vermenselijken. Zo wordt het dierlijke deel van de voedselproductie door Partij voor de Dieren-activist Roos Vonk nogal eens vergeleken met de Holocaust. Zou je de lijdensweg van het graasvee van de Oostvaardersplassen op deze manier vermenselijken, dan is een vergelijking met de ijzige werkkampen van de dictators Stalin en Hitler zeer plausibel. Alleen zal Roos Vonk zich hier verre van houden. Haar dierenliefde heeft namelijk twee gezichten.

Het drama Oostvaardersplassen worstelt ondertussen maar door met een grotesk lijden voor dieren die er niet om gevraagd hebben als dwangarbeider opgesloten en ingezet te worden om een aantal natuurmoralisten het gevoel te geven dat ze natuur scheppen. De pseudonatuur van de Oostvaardersplassen is gebaseerd op het onnatuurlijk invoeren van heckrunderen, koninkpaarden en edelherten. Het is een gecultiveerd tuinieren dat jaarlijks grote offers eist van deze dieren. Nederland is te klein, te dichtbevolkt en te zeer dichtgeslibd door een wegennet voor dit soort experimenten. Maar de natuurbeschermers hebben geen oren naar deze omstandigheden en gaan ongehinderd door met het scheppen van pseudonatuur en het invoeren of herintroduceren van dieren in gebieden waar ze niet thuishoren.

Recent ontmoedigde Staatsbosbeheer de actiegroep die met balen hooi het leed van de uitgehongerde dieren proberen te verzachten: Bijvoeren leidt tot een vicieuze cirkel. Door bij te voeren houd je meer dieren in leven, dus komen er het volgende jaar meer jongen, die op hun beurt weer moeten worden bijgevoerd. Dus: bijvoeren lijkt sympathiek maar het helpt niet om zwakke dieren te ‘redden’. Er ontstaat sociale onrust, met stress, ruzies en gevechten in de kudde in een periode waarin ze spaarzaam met hun energie om moeten gaan.

Daarmee erkent deze overheidsinstantie dat het experiment Oostvaardersplassen op een fiasco is uitgelopen, want het afweermechanisme van deze dieren geldt niet alleen bij het bijvoeren, maar voor het hele jaar. Dat wil zeggen dat in jaren van veel voedselaanbod de populatie sterker zal groeien en ook weer meer slachtoffers zal eisen. Dieren die niet de vrijheid hebben in perioden van voedselschaarste naar betere voedselgebieden te migreren verkeren in feitelijke gevangenschap. Wie dit tegen beter weten in een natuurlijke situatie noemt behoort zich niet met een lauwerkrans van natuurbeschermer te tooien, maar verdient het stigma van dierkweller.

Tegelijk laten de overheid en de natuurbeschermers hiermee weten dat ze ethisch met twee maten meten. Het ene dier mag lijden, het andere niet. Als je dit zou vermenselijken, dan zou je van discriminatie kunnen spreken en aangifte moeten kunnen doen wegens ongelijke behandeling van dieren. Misschien zouden de boeren die stap dan ook kunnen navolgen, want hen is het ten strengste verboden dieren te kwellen, terwijl Staatsbosbeheer en de natuurbeschermers rustig door kunnen blijven gaan met het folteren van dieren onder het mom van het scheppen van natuur.

Natuurbeschermers en de dierenleedbestrijders van Wakker Dier en De Partij voor de Dieren, zijn nogal verzot op het in het geheim opnemen van misstanden in abattoirs. Omdat ze over het dierenleed in de Oostvaardersplassen liever wegkijken dan met de camera op stap gaan, heeft de fotograaf  Martijn de Jonge de Nieuwe Wildernis, maar dan anders, in beeld gebracht. Opdat we niet vergeten.